|
Poetry
written and read by Jeremy Driscoll Music written and played by Maciej Bielawski Come back to the main page of The Moth. |
RIDING ON A TRAIN THROUGH THE MOUNTAINS
The rocky walls are streaming with graces from your faces, O Christ. Everywhere a falls, everywhere a racing stream. And now I think we are climbing up round to the places where I might see these faces and but a few of your thousand eyes, but, no, I see first your sturdy mountain neck from behind, shaking and make shimmer that waterfall hair you have. And then glancing light from your eye the sun (unveiled from behind a cloud) crashes through everything I see and burns a joy and fear in me, and now I am praying afraid that I am a long time unready to look you in the eye and receive from you the full power of the mercy which comes everywhere flowing down these mountains. “A thousand eyes,” I think. “And could I but bear a single one?” When suddenly the train is in a tunnel. All turns black and my face is reflected back from the window where I watched for you. Then I hear you say --your voice the train's tunnel roar-- “There! Two eyes. And you bear them rather fine.” Out of the tunnel, the voice and the face are gone, and I see now you've put on trees for jewels and are dancing with them for me straight up into the sky. I shall ride on like this. I shall await your every sign. I shall bend my ear to your every roar. |
JADĄC POCIĄGIEM PRZEZ GÓRY
Skalne ściany spływają łaskami twoich obliczy, o Chryste. Wszędzie wodospady, wszędzie rwące strumienie. Myślę, że teraz wspinamy się łukiem ku miejscom W których może będę mógł zobaczyć te twarze i choć niektóre z tysięcznych twych oczu, lecz na razie widzę tylko w podstawie masywu z tyłu twój kark, drżą i migoczą utkane z wodospadu twe włosy. I wtedy błyszczące światło z twego oka, słońca, (które wyjrzało zza obłoku) rozlewa się na wszystko co widzę rozpalając we mnie radość i lęk, modlę się teraz zalękniony, gdyż od dawna nie jestem gotów by patrzeć ci w oczy i otrzymać od ciebie całą moc przebaczenia, które przychodzi spływając ze wszystkich stron tych gór. „Tysiące oczu”, myślę. „Czy mógłbym znieść choć jedno?” Wtem pociąg wpada do tunelu. Wszystko staje się czarne i moja twarz Odbija się w oknie, przez które Wyglądałem ciebie. I słyszę jak mówisz - twój głos rozbrzmiewa stukotem pociągu w tunelu - „Tam! Dwoje oczu. Znosisz je całkiem nieźle”. Gdy wyszliśmy z tunelu, głos i twarz znikły, a ja widzę, że na drzewach rozwiesiłeś teraz klejnoty które tańczą z nimi dla mnie wystrzeliwując prosto w niebo. Będę jechał tak dalej. Będę uważny na każdy twój znak. Nakłonię ucha do każdego twego stukotu. |
|
|
